آنچه مایه تحسین و تاسف توامان است

رحمت الله نبیل درحالی به چوکی خود در ریاست عمومی امنیت ملی بازگشت که شرایط امنیتی از یک سال قبل تاکنون نسبت به سال های قبل تر و از یک ماه قبل تاکنون نسبت به ماه های قبل تر با تغییرات و چالش های پیش بینی نشده جدیدی مواجه بوده است.

رای نه چندان قاطع وکلا به تایید صلاحیت رحمت الله نبیل بیانگر عدم اطمینان قاطع و کامل نسبت به توانایی های رییس عمومی امنیت ملی است که پیش از این نیز توان خود را در این عرصه آزموده بود.

رد شدن از ایستگاه تلاشی نمایندگان با دهان های دوخته شده به جیب کابینه پیشنهادی و دست های نوازشگر پر دالر و یا پر وعده وعید چوکی از معاون و مشاور گرفته تا رده های پایین تر دولتی با حقوق و معاشات تضمین شده را به رحمت الله نبیل تبریک می گوییم اما…

اما عملکرد و گزارش فعالیت وی در دوران ریاست جمهوری اشرف غنی و ریاست اجرایی عبدالله نسبت به دوران ریاست جمهوری حامد کرزی باید بسا متفاوت باشد که تحول و اصلاحات در ارگ یکجا شده اند.

رحمت الله نبیل، اسدالله خالد و دیگرانی که آمدند و بر این مسند تکیه زدند گذشته از برخی موضع گیری های دیکته شده یا گرایشات شخصی چندان تفاوت محسوس و ملموسی در سازمان عمومی امنیت ملی نداشته اند که از منظری قابل تقدیر و از منظری دیگر قابل تاسف است.

قابل تقدیر از آن رو که در غرب و قدرتهای بزرگ جهان نیز سیاست ها مدون و مشخص و از قبل تعیین شده است و با تغییر افراد در بعضی دفاتر و مسندها مواضع کلی و خط مشی های اصولی تغییری نمی یابد و این می تواند نمایانگر ثبات نسبی کشور در این خصوص باشد.(البته کمرنگ)

قابل تاسف از آن جهت که استیضاح روسای عمومی امنیت ملی نتوانسته اند با تغییر و جابجایی به شعارهای خود جامه عمل بپوشانند و نسبت به هم قطاران قبل یا بعد از خود کارایی و قابلیت چندانی جز حایت برخی حلقات منطقه ای و اروپایی از خود بروز دهند. (البته پررنگ)

در هر حال جناب نبیل مورد تایید قدرت هایی بود که نه جناب اشرف غنی توان برکناری او را داشت و نه و عبدالله و نه مجلس توان فکر کردن به عملکرد وی در گذشته !