22 جدی 1393 - مقالات
اشرف غنی در مراسم تحلیف سناتورهای منتخب راه یافته به مجلس بزرگان از شورای ملی که در مدت زمانی بیش از یکصد روزکاری از حکومت تکیه زده بر ارگ صورت گرفت سخنان بسیاری گفت که عموما تکراری و مالامال از وعده وعیدهای بی پایان بود.
رییس جمهور از اعضای سنا و نیز به تبع آن تمامی اعضای شورای ملی صبر بیشتر برای کابینه بی سر و ته دولت وحدت ملی را مطالبه کرد اما در خصوص انقضای تاریخ تحمل مردم و مسوولان و نیز لطمات و صدمات جبران ناپذیر آن بر بدنه حکومت سخنی به میان نیاورد.
وی در حالی از افزایش و حفظ فشارهای اذهان عمومی بر ارگ ریاست جمهوری برای تسریع در امور حکومتداری استقبال کرد که هیچ اشاره ای به نتایج این فشارها نداشت و این را می توان نوعی دهن کجی و تمسخر ملت تلقی کرد که به کار عبث خود ادامه دهند.
بر کسی پوشیده نیست که وزارتخانه ها و برخی سازمان های کلیدی دولتی که مستقیما توسط روسای جمهور و اجرایی انتخاب و انتصاب می شوند در بیش از یکصد روز و قریب به 4 ماه پس از تحلیف غنی و عبدالله همچنان در بلاتکلیفی و وضعیت نیمه تعطیل بسر می برند؛ لیکن…
لیکن متاسفانه در وعده اشرف غنی به سناتورهای تازه نفس و تازه از گرد راه رسیده مبنی بر اعلام قریب الوقوع کابینه، نشانی از دستیابی به توافقات حاصله بر سر برخی چوکی های مورد بحث میان تحول و تداوم و اصلاحات و همگرایی به چشم نمی خورد و به گوش نمی رسید.
رییس جمهور تامین وحدت ملی را در حرف ساده و در عمل سخت خواند اما نگفت که توان غلبه بر کثرت ملی و کثرت گرایی افکار عمومی را در خود و عبدالله نمی بیند؛ همچنین کوچکترین نویدی درخصوص تجمیع مطالبات مدعیان قدرت ارگ نشین داده نشد.
وی اظهار داشت که پس از این افغانستان عمده مسایل خود را از راه سیاست حل می نماید نه از راه سلاح و زور؛ با این همه، سوالی که بیش از یک دهه است که سیاست خارجی ضعیف و دیکته شده به دولت درخصوص نتایج عینی و عاجل تغییر استراتژی و دیپلماسی بر مبنای بهره گیری از تجارب و اصول سیاست منطقه ای همچنان بی پاسخ ماند.
توافق کابل پکن برای بندر واخان، اتصال راه لاجورد به دریای خزر، پانزده خط مرزی در امتداد دیورند برای ترانزیت بهتر و بیشتر، اجماع نظر منطقه درباره آینده روشن افغانستان، گزارش کار 6 ماهه وزرا به وکلا و تحکیم روابط قوا از جمله گفته های اشرف غنی بود اما آنچه رییس جمهور نگفت و سناتورها نشنیدند تضمین تحقق هرچه بهتر این شعارها بود وبس!
