آنچه از دست دادیم بیش از این دالرها بود!

در اصل و اساس میزان و مقدار و زمان و مکان کمک های چندین هزار دالری و چندین میلیون دالری و چندین میلیارد دالری اتحادیه اروپا و جامعه جهانی و بویژه امریکا در افغانستان و برای افغانستان هیچ شکی نیست لیکن…

لیکن نیت و هدف و قصد و غرض و برنامه ای که از این کمک های میلیونی و میلیاردی ناتمام و بی بهانه و با بهانه عاید کشور کمک کننده می گردد همواره مورد ابهام بوده است. از یک سو اوراق قرضه چند ده ساله ای که تا سالهای سال حکومت ها را وامدار و مدیون و زیر یوغ استکبار جهانی نگاه می دارد و از سوی دیگر…

از سوی دیگر چرخه های لق و سست توسعه و ترقی اعم از تولید ملی و انکشاف داخلی که نشات گرفته از همین وام های کلان با بهره های ناتمام، ملت و دولت را در همکاری ناخواسته و ناخوداگاه بصورت شراکتی با مستشاران خارجی قرار می دهد.

بنابراین به صراحت می توان مدعی شد یک دالر از این کمک ها نه تنها بجا نبوده است که بجا هم مصرف نشده است چه اگر سنگ بنای همت ملی و عزم عمومی گذاشته می شد امروز شاهد قرضه های درازمدت و قراردادهای ننگین معدنی با کشورهای بیگانه نبودیم.

چنین کمک هایی چه از جانب کشورهای همسایه و منطقه و شرق و چه از جانب قدرت های غربی همه و همه از روپیه و ین و ریال و دالر و پوند و … به جیب های گشاد وزرا و سفرا و ارگ نشینان ریخته شده و از آن سو اطلاعات محرمانه و جزییات استراتژیک و امنیتی افغانستان را به ایشان فروخته است.

اگر امروز موج دستگاه های استخباراتی و جاسوسی بسیاری از کشورهای رقیب و دشمن یکدیگر از تهران تا واشنگتن از مسکو تا لندن از دهلی تا اسلام آباد از پکن تا توکیو و از آنکارا تا ریاض در کابل موج می زند و بیم جنگ نیابتی هند و پاکستان در افغانستان می رود محصول همین کمک های باد آورده است.

لذا این کمک ها بیشتر افغانستان را در ورطه قرض و بدهی غوطه ور ساخت و نمی توان اخباری مبنی بر کمک های 400 میلیون دالری امریکا برای ادارات محلی غرب افغانستان را به فال نیک گرفت که آنچه از دست دادیم بسی گران تر و گزاف تر از فقر و ناامنی بود.