رسانه ها اخیرا از فشارها بر رئیس جمهور کرزی برای امضای پیمان استراتژیک با آمریکا قبل از اجلاس شیکاگو خبر داده است. هرچند رئیس جمهور و دولت افغانستان با اعطای «حق توحش» به نیروهای آمریکایی مشکلی ندارند اما مردم افغانستان ظاهرا با رئیس جمهور و دولت افغانستان هم نوا به نظر نمی آیند.
دولت افغانستان تنها پایان عملیات های نظامی شبانه ازسوی نیروهای خارجی و نیزسپردن مسؤولیت زندان بگرام به دولت افغانستان را ازمهم ترین پیش شرط های کابل برای بستن پیمان راهبردی با واشنگتن عنوان کرده است که به هیچ روی دیدگاه مردم افغانستان در مورد سیادت و حاکمیت ملی را تأمین نمی کند. اما ظاهرا آمریکایی ها که داشتن «حق توحش» را به عنوان یک پیش فرض مسلم برای امضای پیمان استراتژیک با افغانستان قطعی می دانند حتی از پذیرش دو پیش شرط یادشده هم ابا می ورزند.
در شرایطی که آتش زدن قرآن کریم توسط نیروهای آمریکایی و پیامدهای آن بیش از سی شهید و دهها زخمی از مردم افغانستان گرفته است و هنوز لهیب این آتش اگر در جاده ها و سرک ها خاموش شده اما در دل های مردم مومن و مسلمان افغانستان شعله ور است، دولت آمریکا با پررویی تمام به دنبال امضای پیمان استراتژیک با افغانستان آن هم به گونه ای است که هرگونه «حق توحش» را برای نیروهای نظامی و استخباراتی آن کشور محفوظ دارد.
بیش از ده سال حضور نظامی نیروهای آمریکایی در افغانستان ثابت کرده است که خوی خشونت و پرده دری ارزش ها و هتک حرمت ها و مقدسات اسلامی و ملی مردم افغانستان با ذات آنان عجین است و هرگز نمی توانند این غریزه غیر انسانی شان را کنترل نمایند. مقامات آمریکایی هرچند در رسانه ها عذرخواهی کرده و تعهد سپرده اند که در آینده چنین رفتارهای غیرمتمدنانه از سوی نیروهای شان سر نخواهد زد اما آزموده را آزمودن خطا است و از دولتی که عمر تمدنش به سیصد سال قد نمی دهد و البته این تمدن را نیز با خشونت و بربریت و بر ویرانه های تمدن بومی آن سامان پدیدآورده است، انتظار هرگونه رفتار متمدنانه و مطابق با موازین و عرف بین المللی بیهوده است.
دو پیش شرط یادشده یعنی پایان عملیات های شبانه و سپردن مسئولیت زندان بگرام به دولت افغانستان در واقع تحریفی است که دولت افغانستان در شرط ها و پیش شرط های مردم افغانستان برای بستن پیمان به وجود آورده است. اینکه نیروهای خارجی در سرزمین ما ما را نکشند، شبانه به حریم خانه های ما وارد نشوند، به مقدسات مان توهین نکنند و حاکمیت ما را بر سرزمین مان بپذیرند هرگز نمی تواند به عنوان شرط یا پیش شرط مطرح باشد، چنین مواردی از مسلماتی است که هر نیروی بیگانه و یا دولت خارجی که سودای دوستی با دولت و مردم افغانستان را دارند باید آن را بپذیرند اما شرط اصلی احترام به استقلال سیاسی، حاکمیت ملی، تمامیت ارضی، منافع ملی و وجود مزایای اقتصادی، سیاسی و بین المللی ای است که از این رهگذر نصیب مردم افغانستان می شود.
مسئله آتش زدن قرآن کریم توسط نیروهای آمریکایی قضیه ای نیست که دولت افغانستان در بهای واگذاری مسئولیت زندان بگرام از سوی نیروهای آمریکایی از آن بگذرد. اگر دولت افغانستان در قبال این حادثه به مسئولیت های ملی خود عمل ننموده و همانند همیشه افکار عمومی جامعه را با حرکت ها و نمایش های پوپولیستی به بازی بگیرد، آتش این ماجرا پیش از همه دامن دولت افغانستان را خواهد گرفت، زیرا از دید شهروندان افغان آتش زدن قرآن آخرین فاجعه و عبور از آخرین خط قرمز است و غفلت از آن ممکن است پیامدهای جبران ناپذیری برای دولت و نظام افغانستان داشته باشد.
محاکمه عاملان آتش زدن قرآن کریم حق قانونی مردم و نهادهای قضایی دولت افغانستان است. و این حق در عرف بین الملل برای مردم و دولت افغانستان به رسمیت شناخته شده است. برجسته ترین شاهد این ادعا، تأکیدات نماینده سازمان ملل در افغانستان بر محاکمه عاملان این حادثه است. یان کوبیشن، نماینده سازمان ملل متحد در افغانستان که دیروز در یک کنفرانس خبری سخن می گفت تأکید کرد که باید عاملان سوزاندن قرآن و بی احترامی به مقدسات مردم افغانستان محاکمه شوند. این در حالی است که آمریکایی ها نه تنها حاضر به محاکمه عادلانه عاملان این جنایت در چارچوب قوانین قضایی و توسط قوه قضائیه افغانستان نیستند که حتی از سخن گفتن در خصوص محاکمه آنان در چارچوب قوانین خود نیز امتناع می کنند.
دید نظامیان و مقامات آمریکایی به افغانستان یک دید اشغالگرانه است نه دوستانه، آنان می توانند بدون بستن پیمان استراتژیک نیز در افغانستان باقی بمانند و به رفتارهای ضدارزشی و غیر انسانی خود ادامه دهند، اما این جای پرسش است که چرا خود افغان ها و دولت افغانستان زمینه چنین حضور اشغالگرانه ای را فراهم نمایند؟ پرسش این است که چرا دولت افغانستان از خواسته های اصلی مردم افغانستان سخن نگفته و این خواسته ها را به چیزهای ثانوی و غیر مهم همچون سپردن مسئولیت زندان بگرام و… کاهش می دهد؟
اصلی ترین خواسته مردم افغانستان حفظ حاکمیت ملی، تمامیت ارضی، احترام به مقدسات و ارزش های اسلامی و ملی است که با روح این پیمان استعمارگرانه در تغایر و تضاد مطلق است. پیمان استراتژیک حتی در صورت پذیرش این دو پیش شرط از سوی دولت آمریکا نیز، حق توحش را برای نیروهای آمریکایی مسلم می دارد و این چیزی نیست که خواسته مردم و ملت افغانستان باشد.
منبع: http://afghanshahed.blogfa.com/
