آقای رئیس جمهور! جمع اضداد ناممکن است

حامد کرزی رئیس جمهوری اسلامی افغانستان در سخنرانی افتتاحیه لویه جرگه عنعنوی اظهار داشت که ما در عین حفظ روابط استراتژیک با دولتهای غربی و آمریکا با تمامی همسایگان نیز رابط خوب و حسنه ای برقرار خواهیم ساخت که این روابط به هر قیمت ممکن حفظ خواهد شد. رئیس جمهور در این سخنرانی آشکارا می کوشید تا تمامی جوانب درگیر در قضیه افغانستان اعم از همسایگان و قدرتهای منطقه ای و فرا منطقه ای را راضی  نگه داشته و برای همه آنان این نوید را بدهد که افغانستان دوست تمامی این کشورهاست.با صرف نظر از لحن دلخوش کننده رئیس جمهور در سخنرانی ایشان، باید پرسید که آیا در عالم واقع نیز چنین چیزی ممکن است و می توان قدرتهایی را که هر کدام دغدغه های خاصی داشته و در دشمنی و مبارزه با یکدیگر هیچگونه مسامحه ای ندارند، راضی نگه داشت. اگر چنین امری امکان تحقق را بیابد بسیار مطلوب است ولی مشکل اینجاست که چنین مامولی بیش از حد خوشبینانه و دست  نیافتنی است. چگونه می توان دولت آمریکا را که به چیزی جز تضعیف کشورهای اسلامی از جمله ایران نمی اندیشد متقاعد نمود که با سوء استفاده از امکان حضور در خاک افغانستان به دست اندازی در ایران از طریق حمایت اشرار مستقر در نوار مرزی ایران و افغانستان نپردازد و آیا اصولا دولت افغانستان آن قدرت و توانایی را داراست تا اولا از اقدامات شرورانه ای از این دست مطلع گردد و ثانیا در حالیکه آمریکا به صورت قانونی و طبق معاهده در خاک افغانستان مستقر گردد می توان آنان را از اینگونه اقدامات برحذر داشت؟
آمریکا در طی یک دهه اخیر ثابت کرده است که در صورت لزوم و صلاحدید به سهولت تمام پا بر روی تمامی معیارها و ضوابط بین المللی خواهد گذاشت. بنابراین اعتماد کردن به تعهدات لفظی این چنین نظامی بسیار ساده اندیشانه خواهد بود و یقینا کشورهای دوستی را که به تعبیر خود رئیس جمهور حق بزرگی بر ما دارند و ما را با آب و نان خود شریک ساخته بودند از ما مکدر خواهد ساخت.
رئیس جمهور در بخش دیگری از سخنان خود عربستان را نیز به عنوان دولتی که به  مانند یک پدر، افغانستان را در مسیر حل معضلاتش یاری می رساند یاد کرد. گویا رئیس جمهور از یاد برده است که مصیبتی به نام طالبان با پولهای این به ظاهر خادم حرمین شریفین به وجود آمد. هیچگاه تاریخ خونبار این سرزمین محنت کشیده از یاد نخواهد برد که در اولین روزهای پیدایش این جریان شوم و خونریز این عربستان بود که با همدستی آمریکا و پاکستان این درنده گان را روانه افغانستان نمودند تا آخرین نشانه های احساس عزت و غرور را در این سرزمین بخشکانند. سخنان بی نظیر بوتو صدر اعظم فقید پاکستان بهترین نشانه ای است از نقش مستقیم دولت عربستان در تامین منابع مالی لازم برای تشکیل جنبش طالبان. در طی مدت ده ساله اخیر نیز انتظار آن می رفت تا خادم حرمین شریفین با ثروتهای هنگفتی که می بایستی از آن تمام مسلمین باشد نقش مهمی را در التیام زخمهای خونین ملت مظلوم افغانستان ایفا نماید ولی نشانه قابل توجهی را در این زمینه شاهد نیستیم به جز اعراب تروریستی که با پولهای فراوان وهابیت به استخدام و آموزش افراد انتحاری مبادرت ورزیده اند. پس چگونه رئیس جمهور محترم از این ام الفساد آسیا که بیش از همه افغانستان از گزند توطئه هایش ضربات مهلکی را متحمل گردیده با تعابیر مهربانانه ای یاد می کند؟! خاندان آل سعود تنها به مدد حمایتهای دولت انگلیس توانست با ایجاد جنگ و درگیری در میان امپراطوری مسلمان عثمانی این کشور را تاسیس نماید. بنابراین از دولتی که منشا پیدایش این چنینی دارد، نمی توان انتظار غم خواری مسلمین را داشت.
دولت پاکستان نیز علی رغم انعطاف پذیریهای بیش از حد حکومت حامد کرزی، نشان داده است که به چیزی جز غلبه صد فیصد بر کشور ما راضی نخواهد شد و به هیچ روی سعادت این ملت را تحمل نخواهد کرد.
بنابراین رئیس جمهور محترم چگونه می تواند همزمان دل تمامی این دولتها را به دست آورد؛ آمریکایی که خود از موسسین اصلی القاعده و طالبان است و به تضمینهایش مبنی بر عدم دست اندازی به خاک همسایگان افغانستان هیچ اعتمادی نیست؛ عربستانی که به دلیل ماهیت خاص خویش تاکنون به جز شر هیچ خیری برای مسلمین نداشته و یا پاکستانی که به چیزی کمتر از نابودی تمام آمال و آرزوهای مردم این سرزمین رضایت نمی دهد.