آسوده بخوابید که عین و غین هم خواب هستند

سال نو شده و دهقانان زحمتکش کشور مثل همه سال به کار پر زحمت خود روی می آورند تا لقمه نان حلالی برای خانواده ی خود مهیا نمایند اما هستند کسانی در گروه طالبان و قاچاقچیان مواد مخدر و همکاران آنها در دولت که دهقانان کشور را تحت فشارهای فزاینده خود قرار داده و وادار می نمایند تا مواد افیونی و زهرآلود تریاک را تولید کرده تا هزینه های خرابکارانه ی خود را تمویل و تامین نماید.

تا از یک طرف وابستگی خویش را به پاکستان افزایش داده و از جانب دیگر مردم عزیز افغانستان را در فقر مطلق اقتصادی نگه دارند و از این رهگذر اعتبار ما را نزد جامعه جهانی بخاطر کشت، تولید و قاچاق مواد مخدر که خود دست اندرکار هستند تضعیف نمایند و جوانان و نوجوانان کشور را که نیروی بزرگ تولیدی و انسانی و سرمایه اصیل کشور می باشند و بنیاد جامعه را تشکیل می دهند به اعتیاد خانمانسوز گرفتار و از آن طریق کشور ما را از سرمایه های انسانی خالی و نیروهای کار را به افراد بیکار تبدیل و به خود وابسته سازند.

در این میان کمکهای کشورهای مختلف هم بی ثمر می ماند. بطور نمونه روز گذشته کشور جاپان 355 میلیون دالر براي مبارزه با کشت و توليد مواد مخدر در افغانستان در اختيار وزارت مبارزه با مواد مخدر قرار داد تا سقف کمکهای خود به افغانستان را به شش میلیارد دالر برسانند. اما این مبلغ در جایی که روزانه شش میلیون دالر صرف مصرف مواد مخدر توسط معتادان کشور ما می شود، چیزی نیست.

از سال 2001 تا کنون بیش از 7 میلیارد دالر برای مبارزه با مواد مخدر در افغانستان هزینه شده، اما همچنان کشور ما بزرگترین منبع مواد مخدر در جهان است. سوال اینجا است که پول های خرج شده برای مبارزه با مواد مخدر به کجا رفت و چگونه افغانستان مبدل به سرزمین امن قاچاقچیان مواد مخدر شد؟

پولی که در این سیزده سال صرف مبارزه با مواد مخدر شده در هر سال 450 الی 500 میلیون دالر بوده است و این بدان معنا است که هم مبارزه با مواد مخدر در استراتژی حکومت افغانستان و هم در استراتژی جامعه ی جهانی کاملا اشتباه انجام شده. 7 میلیارد دالر در طی 13 سال برای مبارزه با تجارتی صورت گرفته که بین 70 تا 80 میلیارد دالر در سال ارزش دارد به این معنا که نمی توان با این مقدار، 1370 میلیارد دالری که از راه مواد مخدر تامین می شود را از بین برد.

قانون اساسی، کشت مواد مخدر را جرم می داند بنابراین نباید در مناطقی که زیر کنترل حکومت افغانستان است تریاک کشت شود در حالی که این کار انجام می شود پس یک تخطی است و حکومت باید پاسخگو باشد. اگر مبارزه به صورت جدی انجام می شد ما شاهد کشت تریاک به این مقدار نبودیم. این قابل پذیرفتن نیست که در چند قدمی ولایات، ولسوالی ها و پاسگاه های پولیس، تریاک کشت شود.

مقامات وزارت مبارزه با مواد مخدر باید بدانند: هرگاه هر مبارزه ای که نتیجه نمی دهد، باید خیلی زود در آن تغییراتی بوجود آورد. واقعا شاید مشکل ما کم کاری مسوولان این وزارت نباشد بلکه باید مکانیزم مبارزه تغییر کند. در راس فسادی که حاکم بر افغانستان است مواد مخدر قرار دارد. مواد مخدر هم از جانب مخالفین مسلح، مفسدان داخل حکومت افغانستان و مفسدانی که در جامعه زیر چتر قانون زندگی می کردند، قرار دارد و همین افراد کوشش کردند که با مواد مخدر مبارزه ی جدی صورت نگیرد.

مواردی که مبارزه با مواد مخدر را با شکست مواجه کرد و باعث افزایش آن گردید این موضوع است که چرا افرادی که از طریق مواد مخدر تجارت می کنند شناسایی و مورد پیگرد قرار نمی گیرند. برای این موضوع دلیلی وجود دارد و آن نداشتن قانون فساد مالی و پولشویی در افغانستان بود. در حال حاضر افغانستان بزرگترین تولیدکننده ی مواد مخدر است و این قانون را نیز مورد توجه قرار می دهد، بنابراین حکومت در اجرای این قانون باید بسیار جدیت داشته باشد.

فساد اداری، عمل نکردن به قانون، دست داشتن مسوولین مبارزه با مواد مخدر در این موضوع، باعث شکست مبارزه با مواد مخدر شده است. افزایش کشت مواد مخدر در بعضی مناطق به این معنا است که مسوولین آن ولایت، فرمانده و شورای ولایتی به وظیفه ی خود عمل نکرده اند. در حال حاضر 18 ولایت داریم که در آن تریاک کشت می شود.

به هر حال براساس گفته ی کارشناسان مربوطه، سه راهکار برای از بین بردن این معضل وجود دارد: اول دیدگاه حکومت به مواد مخدر باید حقیقی شود که تا به حال این گونه نبوده است، یعنی این میزان تولید موادمخدر مورد توجه مسوولانی حکومتی قرار گیرد. دوم، اگر یک والی با مواد مخدر مبارزه نمی کند، باید برکنار شود. حتی اگر ثابت گردد، فرمانده ای که به کشت مواد مخدر چراغ سبز نشان می دهد و در قاچاق مواد دست دارد، نباید در حاشیه ی امن باشد. سوم، جامعه جهانی در این مبارزه باید سهیم شود. جهان به این ضعف پی برده اند و اعتراف کرده اند که در این مبارزه، حکومت افغانستان را تنها گذاشته اند.

هرچند تا زمانی که آمریکا و انگلیس متصدی امر مبارزه با مواد مخدر باشند، هیچگاه این امر محقق نمی شود زیرا تمامی درآمدهای حاصل از این معضل، به طریق مستقیم و غیر مستقیم حاصل غرب می شود چه در بُعد اقتصادی و چه در ابعاد اجتماعی و فرهنگی. یعنی تا وقتی که آمریکا نخواهد مبارزه با مواد مخدر در افغانستان اجرایی نخواهد شد.

لذا باید خطاب به همه ی کسانی که دلسوز این مملکت هستند و آن کسانی که با تولید و کشت مواد مخدر خواب را از دلسوزان این کشور گرفته اند، بگوییم: همگان آسوده باشید که از آتش این اشرف غنی و عبدالله هم آبی برای شما گرم نمی شود و این دو نفر نیز توان مقابله با آمریکا برای مبارزه با مواد مخدر را ندارند و اگر از این به بعد کشت و تولید مواد مخدر بیشتر نشود، کمتر نخواهد شد.