آزادی مطبوعات چرا و به چه قیمتی؟!

حق دسترسی به اطلاعات آزاد در هر حیطه و حوزه ای با هر شرایطی و در هر وهله ای با قانون نشر تمام جزییات و جریانات حکومتی زمین تا آسمان تفاوت دارد؛ آنچه آزادی بیان و مایه مباهات است می تواند ویران کننده ی امنیت و حاکمیت ملی و استقلال کشور باشد.

به عبارت دیگر در روز جهانی مطبوعات بار دیگر تمامی شعارهای گرد وغبار گرفته و خاکروبی جلا داده شد تا بار دیگر به خورد مردم ملکی داده شود که ما افغانستانی ها جز معدود کشورهایی هستیم که همه از همه چیز سر در می آورند!

برای مصداق آوردن در عدم آزادی بیان سازنده و نه مخرب تاکنون قلم فرسایی ها و نقدپراکنی های بسیاری شده است تا اثبات کند که آنچه به یک باره و بی آینده نگری مخابره و منتشر شده است چه ضررهای جبران ناپذیری به کشور وارد ساخته است بنابراین…

بنابراین می رویم به سراغ مضرات و لطمات آزادی بیانی که گرچه نه بیانی آزاد دارد و نه ازادی ای در بیان؛ سست بودن گذرگاه های استخباراتی و اطلاعاتی در کشور با بیشمار روزنه های ایرانی، عربستانی، پاکستانی، امریکایی، انگلیسی و روسی اولین ضربه است.

در واقع به همان میزان که از انتشار و مخابره آمارهای تکان دهنده و بعضا بزرگنمایی شده درخصوص مواد مخدر، فقر، فساد اداری، فحشا، بیکاری، خشونت های خانوادگی و امثالهم در برابر افکار عمومی متضرر می شویم به همان نسبت اطلاعات دراختیار قرار گرفته برای خارجی ها صدمه رسان است.

در همین خصوص می پردازیم به گزارش هایی مربوط به ارزش زمین های زیر کشت کوکنار و خشخاش، ارزش لیتیوم و معادن بکر افغانستان که چندی قبل رقابت منجر به درگیری میان نظامیان انگلیس و امریکا به بار اورد و نیز فضای باز عرض اندام رسانه های فرهنگی بیگانه برای تسلط بر جوانان.

ضمن تبریک به تمام دست اندرکاران مطبوعات و رسانه ها در افغانستان باید یادآور شد چه تیشه های کوبنده ای که به ریشه اقتصاد و امنیت و سیاست و فرهنگ کشور توسط نشر بیجا و نابجای اطلاعات وارد نشده است.

ضمن عدم حمایت از حکومت و نیز پافشاری مصرانه بر حق دسترسی به اطلاعات ازاد باید از منظری متفاوت به این مقوله نگریست؛ چه اگر 90 درصد ارگ نشینان در بی اعتمادی و شکاف ملت و دولت مقصر بوده اند 10 درصد نیز رسانه ها و مطبوعات نقش مخرب داشته اند.

به همین منوال، رسانه ها و مطبوعاتی که می بایست نقش تعامل و پل ارتباطی میان مردم و مسوولان باشند با انتقادات بی رویه و کلیشه ای و همه جانبه خود، اندک دستاوردها و جنبه های مطلوب و موفقیت آمیز حکومت را نیز زیر سوال برده اند و نتیجه کلاه گشادی است که خود بر سر می نهیم.