گروگان گیری شیوه نوین فشارهای قومی

با گذشت نزدیک به یکصد ساعت از زمان وقوع حادثه گروگان گیری در جاده کابل قندهار هنوز هم صرفا اخباری مبنی بر تداوم تلاش ها برای نجات 30 تن به اسارت گرفته شده به گوش می رسد و دیگر هیچ!

در پی دربند داعش گرفتار آمدن هزاره جاتی که از ایران به کشور بازمی گشتند در اتوبوس های حامل اقشار و اقوام و ملیت های مختلف که مردانی نقاب پوش وابسته به گروهک های تروریستی آنان را ربودند زمزمه های مختلفی به گوش می رسد.

از یک منظر در نگاهی نژادپرستانه و کمی بدبینانه می توان گفت حمله به شیعیان افغانستان تحت فشار قرار دادن گروهی خاص در ارگ و در بدنه حکومت برای کوتاه آمدن از خواست هایشان و توامان رسیدگی به خواست های ربایندگان منتسب به داعش است.

از منظری کمی ملایم تر و متعادل تر باید این واقعه را نه تنها دامن زدن به حباب داعش در خاک افغانستان و ناامنی و ناآرامی های نقطه ای و پراکنده دانست که به منحرف کردن افکار عمومی از دیگر جریانات سیاسی و امنیتی و اقتصادی زمستان سخت کشور می انجامد.

از منظر سوم هزاره های دربند اختطاف چیان مطالبات آنان را مبنی بر رهایی موتر حامل سلاح و ابزارآلات جنگی تحقق می بخشند درحالی که یک تن از ربوده شدگان از قومیت پشتون نیستند و این تیغ دولبه هم می تواند گلوی اشرف غنی را ببرد و هم صحه ای بر عدم تعصبات نژادپرستانه وی باشد.

گذشته از تمام منظرهای نگریسته شده بدین مقوله انچه که رخ داده است اختطاف و گروگان گیری 30 تن از عودت کنندگان به کشور از مرز ایران است که تاکنون خبری از سلامتی آنان در دست نیست و آنچه که باید رخ دهد اقدام منطقی و عاجل برای ختم به خیر این پرونده است.

بنابر احتمالات قریب به یقین ولایت زابل میزبان ناخواسته و اجباری نگهداری از افراد گرفتار آمده در بند مخالفان مسلح نقاب پوشی است که در اقدامی قابل تامل هزاره های اتوبوس را از دیگر اقوام جدا نموده و با خود برده اند.

نشست های پیاپی علنی و غیرعلنی مقامات امنیتی و حکومتی، راهپیمایی های گسترده مردم ملکی و نیز پمپاژ تبلیغاتی رسانه ها و مطبوعات داخلی در این خصوص تنها یک نتیجه می تواند در بر داشته باشد و آن اینکه مدیریت بحران اشرف غنی اثبات کننده نتیجه بخش بودن یا نبودن گروگان گیری بعنوان شیوه نوین دستیابی به مطالبات است.