13 جدی 1393 - مقالات
برای قضاوت منصفانه و عادلانه و عالمانه از حضور و خروج نیروهای ایتلاف بین المللی آتلانتیک شمالی و کشورهای عضو آیساف، بی کمترین دخیل کردن احساسات ملی و مواضع امریکایی یا ضد امریکایی با ارایه آمار و ادله و شواهد مستند قلم فرسایی می کنیم.
نمودار بدست آمده از حضور هزاران هزار سرباز غربی و شرقی از اقصی نقاط جهان در افغانستان در طول سالهای 2001 تا 2014 به وضوح حاکی از کاهش تعداد تلفات ناتو و آیساف همزمان با افزایش خشونت ها و تلفات خبرنگاران، نظامیان داخلی و غیر نظامیان افغانستانی می باشد.
آیا این جز کناره گیری زیرپوستی و نامحسوس سربازان یانکی و دیگر هم رزمان شان از مناطق ناامن و جنگی به مناطق نسبتا امن تر و آرام تر و نیز تغییر هدفدار جامعه هدف مورد اصابت راکت و فیر و گلوله و انتحاری و انفجار است؟!
امروز و از ساعاتی قبل ماموریت جدید قریب به 13 هزار نیروی خارجی با جمعیت حداکثری 10 هزار سرباز امریکایی تحت عنوان حمایت قاطع آغاز شد تا جنگ علیه تروریسم و خشونت به سربازان تعلیم نادیده و نامجهز اردوی ملی واگذار گردد و یانکی ها در پایگاه های دایمی نظامی خود به برنامه های مهمتر کاخ سفید برسند.
فارغ از تمامی دستاوردها یا پیامدهای ناخوشایند حضور ناتو و آیساف بر خاک افغانستان و نیم نگاهی به وضعیت قلب آسیا در انحصار کامل رقبای سیاسی و نظامی و اقتصادی امریکا اعم از روسیه، ایران، پاکستان، چین و هند باید اذعان کرد که ما قافیه را باخته ایم.
اینکه سربازان آموزش دیده و تربیت شده و تا دندان مسلح امریکایی و اروپایی تحت لوای مبارزه علیه تروریسم و خشکاندن ریشه های خشونت چه کردند که تحت عنوان دوپهلوی حمایت قاطع بکنند بماند برای مفسران و تحلیلگرانی که از خروج نظامیان ناتو بیش از خروج تجهیزات سنگین نظامی شان ابراز نگرانی کرده اند.
با پایین آمدن پرچم جنگ ناتو علیه طالبان و طالبانیسم و احتزاز بیرق حمایت قاطع و تعلیم نیروهای امنیتی کشور نمی توان زوایای دیگر عدم تغییرات باطنی در روند ناامنی و بی ثباتی را نادیده انگاشت و صرفا به نوار باریک تحولات مسوولیتی امیدوار بود.
کشته شدن فقط 75 سرباز ناتو و تعداد انگشت شماری از اعضای آیساف در قیاس با تلفات پنج هزار سرباز امنیت ملی و پولیس و اردو و صدها غیرنظامی اعم از مردم ملکی بیانگر عدم مسوولیت پذیری یانکی ها در افغانستان بوده است؛ با این حال مصونیت قضایی و کاهش بار مسوولیت نظامی همزمان با افزایش زمان در پیشبرد اهداف استراتژیک غرب نگران کننده است.
مهمانان ناخوانده ای که آمدن شان مصیبت بود و رفتنشان هم مصیبت، درحالی جنگ افزارهای سنگین را به خارج از مرزها انتقال داده اند و خود در مسوولیت جدید پشت دیوارهای مستحکم پایگاه های نظامی به تحقیق و تفحص مشغول اند که با هیچ ابزار و نمودار و نگاهی نمی توان طولانی ترین جنگ را موفقیت آمیز ارزیابی کرد که پرچم سفید رنگ طالبان هنوز در جای جای این کشور خودنمایی می کند.
