9 میزان 1394 - مقالات
ننگ باد بر حکومتی که داعیه دار تحول و تداوم و اصلاحات و همگرایی است اما هرگز نتوانسته است امنیت یک ولایت حایز اهمیت را برای چند روز متوالی تامین نماید. چنین حکومتی با چنین مسوولانی و چنین زورمندان محلی هرگز شایستگی قدرت ندارد.
نیروهای دولتی دوباره بر شهر قندوز تسلط پیدا کردند اما بسیاری از ولسوالی ها هنوز در اختیار طالبان است.
اینبار ناامنی و ناآرامی و کشتار غیرنظامیان و به خاک و خون کشاندن سربازان جوان به ولایت قندوز رسید؛ ولایتی که با تمام سرمایه و ثروت طبیعی و معدنی خود می تواند تا ماه ها به تجهیزات و تمویل طالبان و مخالفان مسلح کمک کند.
ننگ باد بر حکومتی که داعیه دار تحول و تداوم و اصلاحات و همگرایی است اما هرگز نتوانسته است امنیت یک ولایت حایز اهمیت را برای چند روز متوالی تامین نماید. چنین حکومتی با چنین مسوولانی و چنین زورمندان محلی هرگز شایستگی قدرت ندارد.
“طالبان بیش از نیمی از ولسوالی ها و مرکز شهر این ولایت را تصرف کردند”، “طالبان 700 زندانی مرکز این ولایت را آزاد کرده اند تا در خیابان ها رژه بروند و بر وحشت عمومی بیافزایند”، “طالبان حملات خود را از شمال، شرق، شمال شرقی و چاردره در غرب پی گرفته اند”، “معاملات پشت پرده قندوز را قربانی صلح کرده است”…
“طالبان ادارات دولتی را آتش زده اند و مردم ملکی را سپر انسانی خود کرده اند”، “پرسنل دفتر یوناما قندوز را ترک کردند”، “استخبارات منطقه در ناامنی قندوز دخیل اند”، “خروج زودهنگام ناتو عامل سقوط قندوز است” و غیره! این تمام اخباری است که از این ولایت بزرگ به گوش می رسد اما…
اما در مقابل، چه؟ تنها چیزی که از مسوولان محلی و نمایندگان حکومت در قندوز می دانیم این است که محمد عمر صافی، قندوز را به تاجیکستان فروخته است و همراه خانواده اش به چکرزنی در دوشنبه مصروف است و مایه ننگ تمام ارگ نشینان و سران حکومتی است.
در همین راستا، رییس امنیت عمومی قندوز نیز در کابل بسر می برد و به زعم نمایندگان این ولایت در مجلس، خبری از احساس مسوولیت یا حتی همدردی آنان بر حسب وظیفه یا انسانیت به گوش نمی رسد و نیروهای کمکی بلخ و تخار و کابل نیز دیر به شهر رسیده اند.
تا کی قرار است بدین منوال پیش برود؟ مگر نه اینکه طالبان از آشوب و چنددستگی حکومت و دولتمردان ملی و محلی سود می برند و راه را بر خود هموارتر می بینند؟ پس از قندوز نوبت کدام ولایت ها و ولسوالی ها است که در آتش طمع و افزون طلبی والیان و روسای امنیت خود بسوزند؟
