تا پاکستان باقی است، افغانستان آرام نیست

مهاجرت شهروندان پاکستانی به مناطق شرقی و شمالی کشور ما موضوع تازه ای نیست که در مواقع آمدن بلایای طبیعی مثل سیل زدگی، همیشه با استقبال دولت افغانستان نیز همراه بوده است.

براساس آمارها مساله مهاجرت پاکستانی ها به کشور ما چندین سال است که ادامه دارد و کشور جنگ زده ما که هنوز حتی به یک امنیت نسبی هم نزدیک نشده، پذیرای سه میلیون و پنج صد هزار پاکستانی می باشد که همگی شان طبق یک برنامه از قبل تعیین شده کشورشان را به مقصد افغانستان ترک کرده اند.

از یکطرف هواپیماهای بدون سرنشین آمریکایی خانه های مسکونی این افراد را هدف قرار داده اند و از سوی دیگر، نظامیان پاکستانی به بهانه مناطق تحت نفوذ تروریست ها، حملات شان را بر این مردم بی دفاع تشدید کرده اند. تنها راه باقیمانده برای این مردم فقیر، فرار به افغانستان است.

در این مسیر، تعدادی از داخل افغانستان نیز مامور شده اند تا این افراد را با برنامه ریزی خاص به مناطق از قبل تعیین شده هدایت کنند. برخی از این پاکستانی ها که صاحب پول و دارایی می باشند، تعداد دیگری را تحت پوشش قرار داده بصورت قبیله ای در نقاط مختلف افغانستان مستقر می شوند.

پناهندگان پاکستانی که خود واقف نیستند در روند چه بازی سیاسی و قومی قرار گرفته اند، به هدایت تعدادی مشخص از قوم پشتون، برای برهم زدن تعادل قومی در مناطق مختلف کشور ما، جابجا می گردند.

بر اساس آمارگیری تایید نشده ای طی دو سال اخیر، حدود سه میلیون و پنج صد هزار پاکستانی در مناطق مختلف افغانستان اسکان یافته اند.

شما خود ببینید، زمانی که در یک عملیات نظامی ارتش پاکستان علیه طالبان، چند هزار از مردم منطقه به افغانستان فرار می کنند، پس در عملیات های دیگری که پاکستان ادعای کشته شدن تعداد زیادی از شبه نظامیان را دارد، چه میزان از پاکستانی ها به افغانستان آمده اند؟

برخی از پشتون ها که راز این عملکرد شان در این قضیه افشا شده است، اذعان داشته اند که این کار در قبال حضور وسعت گسترده قوم هزاره در مناطق مختلف کشور که شایعه است توسط برخی ایرانیان تغذیه و تجهیز شده اند، می باشد.

در هرصورت این فقط می تواند یک توجیه عوام پسند باشد آنهم نه برای همه ! زیرا می دانیم که موج پشتون گرایی به کمک پاکستان و ملحق شدن آمریکا به این پروسه، از مدت ها قبل آغاز یافته و هیچ ارتباطی به گستردگی قوم دیگری ندارد.

بنابر اسنادی که افشا شده است، تنها در هرات بیش از دوصد هزار پاکستانی فقط در این ولایت جابجا گردیده اند. اگر سری به کودکستان های دولتی و امور خیریه و یا محل های نگهداری کودکان و نوجوانان بی سرپرست خیریه ای بزنید، می توانید به وضوح آمار افراد بی سرپرست پاکستانی در این مکان ها را مشاهده کنید.

در سرک ها و جاده های فرعی در اکثر ولایات کشور، به دختران و زنان گدایی برمی خورید که یا حرف نمی زنند ولی التماس گونه از شما طلب کمک دارند و یا با زبان پشتو و گاهی هم اردو ، از شما کمک می خواهند.

برخی بر این عقیده اند که سیاست پاکستان بگونه ای طراحی گردیده است که بسیاری از سران قوم پشتون را از سراسر جهان را در افغانستان به خدمت گرفته و اینک آنان در پست های مهم دولتی حتی در سطح وزیر و مشاور تاثیر گذار در ریاست جمهوری بکار مشغولند. این سیاست کارا زمینه حضور هرچه بیشتر گستردگی این قوم را بدون درنظر گرفتن ملیت و تابعیت ، فراهم آورده است.

در این میان ، تعدادی از همین قوم پشتون ، که با روند پشتون سازی در افغانستان مخالف اند و حضور همه اقوام کشور را در همه زمینه ها به صلاح می دانند، از سوی پاکستانی ها تهدید شده و مناطق سکونت شان نا امن می شود که ناامنی های شمال و غرب افغانستان نمونه هایی از این خیانت است.

در حقیقت ما با حضور مردم پاکستان در افغانستان هیچ مشکلی نداریم و از آنان استقبال می کنیم اما از سیاستی هراس داریم که برطبق یک برنامه ریزی مشخص آنان را نیز آواره کرده است. اینکه اشرف غنی هم مانند کرزی توان مخالفت با سیاستهای مغرضانه ی اسلام آباد را ندارد نشان می دهد که کسانی در ارگ ریاست جمهوری کابل هستند که به دستور آمریکا، متحدان قدرتمند پاکستان در افغانستان می باشند و اجازه نمی دهند تحت هیچ شرایطی منافع پاکستان در کشور ما مورد تهدید قرار گیرد.

و به راستی اگر نبود این سیاست دولتمردان اسلام آباد و آن حمایت های آشکار غرب از آنها، کی پاکستانیها می توانستند طی کمتر از هشتاد سال یک کشوری را تاسیس کنند و به قدرت هسته ای برسانند و اکنون جزو مدعیان تاثیر گذار در منطقه باشند. در این میان هم این مردم مظلوم افغانستان هستند که همیشه طعم تلخ این همسایگی را در قالب ناامنی و بی ثبات کشور خود دیده اند.