20 سنبله 1394 - مقالات
درحالی هرروز خبرهای تاسف بار و تاثر برانگیزی از وضعیت غرق شدگان و زندانیان در آب ها و اردوگاه های یونان و ترکیه و دیگر گذرگاه های سد راه مبدا تا مقصد مهاجران غیرقانونی می شنویم که اکثریت قریب به اتفاق این قربانیان را افغانستانی ها تشکیل می دهند.
مایه بسی تاسف و تاثر و ننگ است که افغانستان این روزها به اردوگاه اجباری و البته موقت افغانستانی تبدیل شده است و هرکس با هرتوانی که دارد تا آنجا که بتواند در دورترین نقطه جغرافیایی نسبت به این کشور می خزد و می گریزد.
از یک سو، مسوولان حکومتی و اقوام و اقارب ارگ نشینان دوتابعیتی با خروج ارز و سرمایه های ملی در خزانه ملی از کشور و انتقال به بنگاه ها و بانک های سوییس و دبی و ترکیه با انتقال خانواده های خود، مقدمات سفر را فراهم می سازند و جای پای خود را برای بازگشت به اروپا محکم می سازند.
از سوی دیگر، مردم ملکی مقیم افغانستان و مهاجران ساکن در ایران و پاکستان بار سفر بسته اند و از خطرناک ترین و بی بازگشت ترین راه های ممکن، عازم ورود غیرقانونی به یونان و مقدونیه و ایتالیا و کشورهایی از این دست می شوند.
طبق آمار منتشر شده از سازمان ملل متحد، تعداد متقاضیان پناهندگی در ماه های اخیر به بی سابقه ترین و بالاترین میزان در سال های اخیر رسیده است و در عین حال، میزان قابل توجهی از افغانستانی های قاچاقی وارد شده، در زندان ها بسر می برند یا در آب های آزاد غرق می شوند.
افغانستان این روزها به مخروبه ای و ویرانه ای غیرقابل سکونت و فارغ از کمترین میزان امنیت و ثبات و رفاه و بهداشت عمومی تبدیل شده است به گونه ای که مرزها هر روزه شاهد فرار و مهاجرت غیرقانونی دسته های چند صد نفره ی مردمی به سوی امیدهای واهی در آنسوی کره زمین است.
در واقع بی مبالاتی ها و سوء مدیریت حکومت وحدت ملی، حتی به کمپ های مهاجرپذیر در ترکیه و یونان نیز رسیده است و آثارش در زندان ها و سواحل مملو از اجساد مردگان افغانستانی نمایان است. حتی دیگر افغانستانی ها مرگ را در غربت به زندگی نکبت بار در خاک کشور ترجیح می دهند و این ننگی تاریخی و داغی بر پیشانی اشرف غنی و عبدالله است.