آریانا نیوز: دلیل گفته شده است که این تصمیم در مشوره با کشورهای مطرح و دوستان افغانستان به‌شمول امریکا و ارزیابی خطرات و چالش‌های تخنیکی و سیاسی که بیشتر متوجه کرسی افغانستان بوده اتخاذ گردیده است…
محمود صیقل، دپلومات و نماینده پیشین افغانستان در سازمان ملل متحد، نسبت به تصیمیم غلام‌محمد اسحاق‌زی، نماینده دولت اشرف غنی در این سازمان، مبنی بر انصراف از سخنرانی در هفتادوششمین مجمع عمومی سازمان ملل به نماینده گی از افغانستان، یاداشتی به شرح زیر در برگه رسمی فیسبوکش نوشته است:
وطن به اسارت پاکستان درآمده است؛ جهل آن را می‌بلعد؛ نظام از غدر و خیانت زیاد فروپاشیده است؛ آخرین امید مردم رساندن پیام شان با صراحت لهجه به جهانیان است، ولى نماینده حکومت غنی از ایراد خطابه در بزرگ‌ترین و مهم‌ترین ارگان سیاست‌گذاری جهان (مجمع عمومی ملل متحد) انصراف داد.
قرار اطلاع، دلیل گفته شده است که این تصمیم در مشوره با کشورهای مطرح و دوستان افغانستان به‌شمول امریکا و ارزیابی خطرات و چالش‌های تخنیکی و سیاسی که بیشتر متوجه کرسی افغانستان بوده اتخاذ گردیده است. قرار معلوم، نگرانی‌ها از ناحیه طرح اعتراض و مخالفت قبل از ایراد بیانیه و درخواست رای‌گیری توسط پاکستان نیز وجود داشته است که فکر شده به نفع افغانستان تمام نخواهد شد. در نهایت، این تصمیم در مشوره با وزیر خارجه حکومت غنی گرفته شده است.
ولی موارد فوق هرکدام قابل بحث است. آیا مشوره‌ها با امریکا طی چند سال اخیر، ما را به سیه‌چال موجوده نکشانده است که یک‌بار دیگر مشوره امریکا برای موضع‌گیری ما در ملل متحد مهم شود؟
از طرفی، به اساس قواعد داخلی مجمع عمومی، هیچگونه ممانعتی (به‌شمول طرح هرگونه اعتراض و مخالفت) الی تصمیم کمیته اعتباردهی ملل متحد، جلو بیانیه افغانستان را گرفته نمی‌توانست. کمیته اعتباردهی شاید در چند هفته و حتی دو ماه دیگر هم جلسه نداشته باشد. قواعد داخلی به هیچ عضو اجازه نمی‌دهد که قبل از تصمیم کمیته اعتباردهی، ایراد بیانیه یک کشور را به رای‌گیری ببرد.
وزیر خارجه قبلی کشور بارها اعتراف کرده بود که سفرهای رسمی طالبان به کشورهای منطقه در مشوره با ایشان صورت گرفته بود. اتفاقاً، ایشان خود در مطرح‌ساختن سیاسی طالبان نقش داشتند. پس شکی وجود ندارد که در این‌مورد نیز مشوره شان انصراف‌دادن از بیانیه باشد.
اجلاس سران مجمع عمومی که سال یک‌بار در نیمه دوم سپتمبر در نیویارک دایر می‌گردد، از مهم‌ترین رویداد جهان است که طی آن روسای دولت و حکومت‌ها، وزرای امور خارجه و نماینده گان دایمی کشورها مواضع کشور شان را در مورد قضایای داخلی، منطقوی و جهانی اظهار می‌دارند. فکر می‌کنم که یک فرصت طلایی برای افغانستان بود تا مسایل رسیده‌گی به اشغال نیابتی پاکستان، نشناختن حکومت طالبان، وضع ناگوار بشری، نقض حقوق بشر در ابعاد مختلف، کووید ۱۹، خشک‌سالی و موضع‌گیری‌ها در قبال مسایل منطقوی و جهانی را به سمع جهانیان می‌رساند. با این کار از چالش‌ها در قبال کرسی ما در ملل متحد کاسته می‌شد و به معقولیت حفظ آن اضافه می‌گردید.
نگران استم که از یک‌طرف در مهم‌ترین اجلاس سران ملل متحد موضع‌گیری نکرده‌ایم و صحنه را برای پاکستان خالی مانده‌ایم و از طرفی هم شاید دفاع ما در جلسه کمیته اعتباردهی ملل متحد که عنقریب دایر خواهد شد، ضعیف‌تر از آن باشد.
معمولاً، کرسی ملل متحد را به نماینده گی از ملت‌ها، حکومت‌های شان مدیریت می‌نمایند. با فروپاشی حکومت‌ها، فرصت‌هایی که پیش می‌آید باید به اساس شعور مردم مورد استفاده قرار گیرد، نه به اساس سلیقه بقایای حکومت‌های فاسد و شکست‌خورده!
