15 جوزا 1394 - همه اخبار
آموزگارانی که دست به اعتصاب کاری زده‌اند، میگویند با هفت یا هشت هزار افغانی به سختی نیازمندی‌های زندگی خود را فراهم می‌سازند.
اعتصاب کاری شمار زیادی از آموزگاران در کابل به چهارمین روز خود رسید. این آموزگاران میگویند که آنان نه از بهر مسائل سیاسی بل از برای رسیده‌گی به مشکلات‌شان از سوی حکومت به صنف‌های درسی حاضر نمی‌شوند و از حکومت میخواهند صدای خسته‌ی معلم را بشنوند.
در یک برنامه‌ی اعتراضی روز گذشته آموزگاران بیش از ۱۰ مکتب با گردآمدن در لیسهی حبیبیه در کابل هشدار داد که پس از این به هیچ کس اجازه نخواهند داد تا در زمان انتخابات از شعار خدمت به آموزگاران همچون تخته خیز استفاده کنند.
آموزگاران در کابل میگویند که چند روز میشود که به جای درس دادن تاریخ، جغرافیا، ریاضی و دیگر مضمونها میخواهند با اعتصاب به رهبران حکومت درس عملی سازی وعدهها را بدهند.
این آموزگاران هر کدام از دردهایی سخن میزنند که به باور خودشان بزرگان فارغ شده از این مکتبها نیز برایشان کاری نکردهاند.
میرعبداللطیف یکی آموزگاران لیسه حبیبه تصریح کرد: “تا زمانی که خواستهای ما برآورده نشود، حتی اگر یک تا ده سال هم سپری شود ما به درس حاضر نمی‌شویم، بیایند ما را از کار منفک کنند اما ما از حق خود نمی‌گذریم. حکومت باید صدای خسته‌ی معلم را بشنود؛ درغیر آن ما بار دیگر حرکت‌های متفاوت‌تری برای گرفتن حق خود روی دست می‌گیریم.”
آموزگارانی که دست به اعتصاب کاری زده‌اند، میگویند با هفت یا هشت هزار افغانی به سختی نیازمندی‌های زندگی خود را فراهم می‌سازند، خانه ندارند و ناگزیرند تا پس از ختم درس مکتب به هر دری بکوبند تا شاید بتوانند لقمه نانی برای کودکانشان ببرند.
رمضان بشردوست نماینده‌ی مردم کابل در مجلس نماینده‌گان که روز گذشته به دیدار آموزگاران لیسه حبیبه رفته بود گفت که حکومت برای بلند بردن معاش و امتیازهای نماینده‌گان مجلس و دیگر کارها پول دارد اما زمانی که سخن از بلند بردن امتیازهای آموزگاران میشود، از بی پولی و نبود بودجه سخن می زند.
وی ادامه داد: “من به دوستان گفتم که نه به حکومت امید کنند نه به وکیل، نه به ع و غ و نه به وزیر. حتی وکیل‌هایی که اینجا پیش استادان می‌آیند، با موترهای لوکسی می‌آیند که معاش چهل ساله یک معلم پول یک موتر خورد آنها را درست کرده نمی‌تواند.”
مارینا از آموزگاران معترض هم گفت: “من خودم ۷هزار و ۴۰۰ افغانی معاش میگیرم که حتی همین معاش ۷هزار و ۵۰۰ افغانی نمیشود و ۵هزار کرایه خانه میدهم.”
شماری از اعضای جامعهی مدنی نیز با گرد آمدن در لیسه حبیبه، خواهان دادخواهی برای آموزگاران کشور شدند.
آموزگاران در کابل میگویند که ترفیع، افزایش معاش، توزیع زمین و کم شدن ساعات درسی از خواستهای اساسی آنان است که حکومت با وجود وعدههایی که در این باره داده به این مشکلات رسیدگی نکرده است.
اسدالله حنیفی بلخی وزیر معارف در معرفی برنامههای صد روز نخستاش گفت که این وزارت تلاش دارد تا از هر طریقی برای آموزگاران سهولت‌های لازم را فراهم آورد.
وی تصریح کرد: “این موارد را یادداشت کردیم به شورای وزیران ارائه کردیم و به رئیس جمهور هم این موضوع را رسانده‌ایم.”
آموزگاران میگویند که بیش از هر زمانی از سوی حکومت به فراموشی سپرده شده‌اند، آنان هشدار می‌دهند که حرکت بعدی‌شان دست زدن به اعتصاب غذایی خواهد بود که این کار می‌تواند معارف کشور را با خطر جدی روبرو بسازد.
