4 قوس 1394 - یادداشت
صلح در افغانستان امکان پذیر است به شرطی که ما راه آن را پیدا کنیم و از راه آن وارد شویم. حکومت افغانستان تا هنوز برنامه ای مشخص برای صلح ندارد.
اخیراً پس از انشعاب گروه طالبان معاون گروه جدا شده طالبان از حکومت خواسته است در صورتی با حکومت افغانستان صلح خواهند کرد که نیروهای خارجی از افغانستان به طور کامل بیرون شوند. در همین حال حکومت افغانستان از تمدید نیروهای خارجی در کشور استقبال کرده است و از همکاران غرب خود خواسته است تا سربازان خارجی در افغانستان بمانند. با این وضعیت آیا صلح در افغانستان امکان پذیر است و آینده صلح در افغانستان چگونه پیش بینی می شود؟
مولانافرید آگاه مسایل نظامی در برنامه «آماج» در خصوص مشکل افغانستان گفت: فعلاً مشکل در افغانستان مشکل کمبود نیرو نیست. مثلا قندوز سقوط کرد، در حالی که ما هفت هزار نیرو در آنجا داشتیم. ما در هلمند سی هزار نیرو داریم چرا که هلمند دارای یک قل اردو است. اگر پانزده هزار نیرو مصروف در ولایات همجوار باشد آیا پانزده هزار نیروی دیگر در برابر تعداد کمی از طالبان کافی نیستند؟ در جنگ و صلح یک اراده بسیار قوی سیاسی از طرف زمامداران حکومت نیاز است.
وی در خصوص زمان رشد طالبان در افغانستان اظهار کرد: زمانی که حکومت گذشته افغانستان راه مبارزه جدی را با طالب کنار گذاشت، به طالب مشروعیت بخشید، ظاهراً به پیشوار صلح رفت، جرگه هایی دایر کرد که گویا از طریق جرگه ها صلح می آورد و به بخش اصلی قضیه که سرکوب دشمن است هیچ توجهی نداشت. اینگونه بود که طالبان رشد کردند و امروز به حدی رسیده اند که از کنترل خارج شده اند و اگر مهارشان ممکن هم باشد سخت و مشکل است. این موارد ضعف هایی بود که ما در گذشته داشتیم و آن مسایل امروز برای این حکومت نیز به میراث مانده است.
فرید حکومت جدید را دنباله رو حکومت قبلی می داند و می گوید: متاسفانه حکومت وحدت ملی هم بعد از آغاز تاسیس دنباله رو سیاست های ناکام حکومت قبلی به ارتباط جنگ و صلح بود. ما بعد از تشکیل حکومت وحدت ملی به حدی به دشمن بها دادیم که حاضر شدیم با دشمن افغانستان، یعنی آی اس آی پیمان امنیتی غیر رسمی امضا کنیم، به حدی خوش بین بودیم که می گفتیم نیازی به جنگ نیست و ما در صدروز اول صلح را در افغانستان تامین می کنیم، به حدی خوشبین بودیم که اگر حکومت قبلی طالبان را برادران ناراضی خطاب می کرد، حکومت وحدت ملی به آنها مخالفان سیاسی گفت و آنها را دشمن خطاب نکرد. هر روز از هر بزرگ از حکومت وحدت ملی می شنیدیم که فلان روز با طالبان نشست داریم و به زودی صلح می آید و این موضوع چندین بار در طول این یک سال تکرار شد.
وی ادامه داد: این تکرار سناریوی ناکام حکومت قبلی بود که در رشد طالبان کمک کرد و همچنان به پاکستان جرات بخشید که گویا این حکومت ضعیف است و بقای خود را در همکاری با پاکستان می بیند. پاکستان هم به خاطر اهدافی که داشت، از وارد کردن آخرین ضربات بر پیکر این حکومت دریغ نکرد اما حکومت به خود نیامد که یک بسیج ملی و همگانی را برای سرکوب داعش و طالبان و تمام مخالفان روی دست بگیرد.
این آگاه نظامی در خصوص رسیدن به صلح ابراز داشت: از نظر تمام دانشمندان دنیا که جنگ و صلح را مطالعه می کنند. صلح با گدایی به دست نمی آید. صلح یک پروسه سیاسی است. در کشمکش های سیاسی دو طرف کوشش می کنند که با رقیب سیاسی خود از موضع بالا صحبت کنند. زمانی که این موضع در حدی پخته شود که مردم دشمن خود را دقیق تعریف کنند و بشناسند، آن وقت است که ما می توانیم دشمن را سرکوب کنیم.
وی در خصوص هدف طالبان از جنگ اظهار کرد: طالبان فکر می کنند که مردم افغانستان آنها را نمی شناسند. طالبان ادعا می کنند نیروهایی هستند که بر ضد اشغال می جنگند. این ادعا ادعایی غیر واقعی و کاذب است. آنها دروغ می گویند. آنها قبل از آمدن نیروهای خارجی در افغانستان با مردم افغانستان و دولت درگیر بودند، آن زمان مقاومت به وجود آمد و مردم افغانستان را به نام شر و فساد می کشتند. این جنگ با حضور نیروهای خارجی در افغانستان شروع نشده است. قبل از این طالبان شش سال با ملت افغانستان می جنگیدند و آنها را به شهادت می رساندند. این ادعا دروغ است که دلیل مخالفت آنها نیروهای خارجی است. خارجی ها خود از طالبان حمایت می کنند.
صلح در افغانستان امکان پذیر است به شرطی که ما راه آن را پیدا کنیم و از راه آن وارد شویم. حکومت افغانستان تا هنوز برنامه ای مشخص برای صلح ندارد. از این لحاظ تا زمانی که طالب نگفته است که مذاکره می کند صحبت با این گروه فایده ندارد چرا که صلح جاده یک طرفه نیست. هر قدر که ما گدایی صلح از دشمن کنیم دشمن جریحه دار و ظالم می شود و گمان می کند که ما از موضعی ضعیف صحبت می کنیم و حکومت مان در خطر است. ما باید آنقدر طالبان را زیر فشار قرار دهیم که آنها هم مثل ما صلح بخواهند. صلح با طالب ممکن نیست چرا که این گروه کسانی نیستند که مذاکره و مصالحه کنند. طالبان مزدور پاکستان هستند، سربازان استخباراتی کشورهای منطقه هستند و به خاطر اهداف بیگانگان می جنگند و تا زمانی که پاکستان نخواهد طالب صلح نمی کند.
