5 ثور 1394 - یادداشت
هفت ماه از حکومت وحدت ملی گذشت، رهبران نه تنها به هیچ کدام از شعارهای خود عمل نکردند، بلکه وضعیت کشور را به سمت بی ثباتی و ناامنی بردند. تعیین نکردن والی ها، برکنار کردن بسیاری از ماموران دولتی بدون اینکه به جای آنها کسی جایگزین شود، وعده صلح خیالی با طالبان و کشمکش ها و اختلافات رهبران همه باعث نا امنی های اخیر در کشور شده اند. آیا هنوز شایسته است که رهبران همچنان بر چوکی دولت تکیه کنند و به این اوضاع ادامه دهند؟
احمدشاه رمضان عضو مجلس نمایندگان در برنامه «خط کابل» گفت: در طول تاریخ افغانستان، پاکستان دشمن افغانستان بوده است. هیچ گاه یافت نمی شود که پاکستان با ما دوستی کرده باشد اما حکومت وحدت ملی همچنان فریب می خورد. فریب وعده های پاکستان را می خورد. به امید صلح با طالبان با این کشور دوستی می کند.
وی در خصوص عدم تمایل اشرف غنی برای از بین بردن طالبان عنوان کرد: جنرال دوستم، جنرالی قهرمان و شجاع است و در افغانستان ثابت ساخته است که می تواند با طالبان بجنگد و در برابر آنها مقاومت کند. یکی از شعارهای انتخاباتی وی این بود که اگر کار دیگری از دست وی نیاید، امنیت شما را تامین خواهم کرد اما هنگامی که جنرال دوستم این پیشنهاد را داد که با دو هزار نیرو می تواند طالبان را از بین ببرد، رییس جمهور خاموشی اختیار کرد و بدین وسیله مخالفت خود را بیان کرد.
رمضان اظهار کرد که حکومت راضی به وجود طالبان و داعش در کشور است و افزود: این حکومت نمی تواند دوام زیادی داشته باشد. چرا که خود حکومت است که طالبان را در افغانستان پیاده می کند، داعش را در افغانستان پیاده می کند و هیچ عکلس العملی در مقابله با آن ندارد. نیروهای امنیتی ما هر روز شهید می شوند، مردم عادی هر روز قربانی می شوند. مردم در این روزها صدای خود را بلند خواهند کرد.
این نماینده مجلس رییس جمهور را به خاطر تک روی ها و خودرایی ها مورد انتقاد شدید قرار داده و گفت: اشرف غنی تمام اماکن دولت را در اختیار خود گرفته است و به هیچ کدام از معاونانش، دوستم، دانش ومحمدخان هیچ گونه صلاحیتی نمی دهد. درهیچ کجای دنیا یک رییس جمهور یک مدیر حوزه را تعیین نمی کند که ایشان این کار را می کند. اشرف غنی خیال می کند که تمام افغانستان باید در جیب وی قرار بگیرد تا همه کار را خود انجام دهد و در اختیار داشته باشد. اگر وزیران را قبول نداری که کارهای شان را خود انجام دهند چرا آنها تعیین می کنی؟ اگر خشم مردم بیش از این به جوش بیاید اشرف غنی دیگر دوام نخواهد کرد.
وی وعده های رهبران در زمان انتخابات وعده هایی دروغین دانست و افزود: خواهش من از تمام رسانه های افغانستان این است که حرفهایی که رییس جمهور در زمان انتخابات زده بود را بارها پخش کنند. گفته بود که از خون شما دفاع می کنم و به سفره های شما نان می آورم. آن حرفها را پخش کنند تا مردم بدانند که وی چه دروغ هایی در آن زمان گفته است. انتظار می رفت که چه وزیران خوب و تحصیلکرده ای که به پارلمان معرفی کند، حالا بعضی وزیرانی که معرفی شده اند حتی یک مکتب را هم نمی توانند مدیریت کنند. مردم افغانستان تا کی جفای این دو قدرت را باید ببینند.
رمضان ادامه داد: مردم افغانستان حالا نان برای خوردن ندارند، تاجرها امسال هیچ پولی ندارند، امنیت وجود ندارد، مسافرها از راه ها دزدیده می شوند. تمام حرفهایی که رهبران زده بودند دروغ بوده و هر چه از حالا هم می گویند، دروغ است. این دو رهبر برای افغانستان ساخته نشده اند. باید برکنار شوند تا یک فرد شایسته بیاید.
وی اظهار کرد که افرادی که از دوران آقای کرزی باقی مانده اند و خودش نمی خواهند در افغانستان ثبات باشد و گفت: در خانه وی رفت و آمدها از ارگ ریاست جمهوری بیشتر است. وی مردم افغانستان را به چنان فسادی آموخته کرده بود که اگر صد اشرف غنی در افغانستان بیایند نمی توانند آن را متوقف کنند. هر عملی که رییس جمهور تا به حال در این مورد کرده است ناکام بوده است. چه از نگاه اقتصادی، چه از نگاه فساد اداری و چه از نگاه امنیتی همه ناموفق بوده است.
نماینده مجلس وعده های پاکستان را مانند سالهای قبل پوچ و توخالی دانست و افزود: از روز اول هنوز اشرف غنی کار خود را آغاز نکرده به عربستان سعودی رفت. دو بار به چین رفت و چند بار به پاکستان سفر کرد و در این میان هند را کلاً به کنار نهاد، هدفش این بود که صلح به افغانستان بیاورد. پاکستان که در این شش ماه وی را فریب داد. رییس جمهور هم دستهای خود را باز گرفته است که طالبان را بیاورید که صلح کنند. شاید عده ای از طالبان از کار افتاده که دیگر به درد پاکستان نمی خورند بیایند و دعوی صلح کنند و از واپسین سالهای عمرشان نیز از افغانستان امتیاز بگیرند.
وی در پایان گفت: مردم افغانستان هستند که باید برای سرنوشت خود تصمیم بگیرند، از دولت هیچ گونه تقاضایی نداشته باشند که به خاطر امنیت و به خاطر اقتصاد مردم کاری کند.
