صلح برای همه و همه برای صلح!

رفته رفته، مسوولان افغانستانی هم پی به راز کلمه جادویی صلح برای همه و همه برای صلح بردند و دریافتند که همه قربانی مصالحه می شوند اما در واقع صلح برای هیچکس بدست نمی آید و در همراهی به خارجی ها، کشور را به خرابه ای خالی تبدیل کردند.

بیست و یکم سپتامبر مصادف با سی ام سنبله روزجهانی صلح نام گرفت و خارجی ها با این ترفند و شعار خوش رنگ و لعاب که افغانستان را می سازیم و تروریسم و خشونت را محو می کنیم بر خاک کشورمان تاختند و خوردند و بردند و قرضه های چندده ساله نوشتند.

در سال های نخست از نامگذاری این روز، فقط مقامات بلندپایه غربی و برخی ابرقدرت های شرقی می دانستند که صلح یک دستاورد در دسترس و کوتاه مدت نیست و با حرف زدن و وعده وعیدهای سریالی، به وقوع نمی پیوندد و مایه سرگرمی و وقت کشی است و بس!

اما رفته رفته، مسوولان افغانستانی هم پی به راز کلمه جادویی صلح برای همه و همه برای صلح بردند و دریافتند که همه قربانی مصالحه می شوند اما در واقع صلح برای هیچکس بدست نمی آید و در همراهی به خارجی ها، کشور را به خرابه ای خالی تبدیل کردند.

تا سال قبل، فقط نهادهای مدنی، مردم ملکی و برخی ذی نفعان از شورای عالی صلح بودند که روزجهانی صلح، کاغذبازی های نمادین، سفرهای پرهزینه و بی نتیجه و 21 سپتامبر باور داشتند و آن را با اجرای نمایش و سرود و سخنرانی گرامی می داشتند.

تا اینکه به 21 سپتامبر 2015 مصادف با 30 سنبله 1394 رسیدیم و برخلاف همه روزهای جهانی صلح در سال های گذشته، خبری از راهپیمایی و ابراز امیدواری و پرواز کبوتران سپیدبال در آسمان و کاغذهای رنگی و کاغذبادهای کودکانه نبود و بالاخره حقیقت فاش شد.

تاکنون نقد و نظرهای بیشماری بر بی نتیجه بودن و غیرمعیاری و غیرمسلکی بودن و هزینه گزاف شورای عالی صلح (که عادی هم نیست چه رسد به عالی) رفته است و بر کسی پوشیده نیست اعضایی که در چند سمت همزمان فعالیت دارند و تخصصی در هیچ کدام ندارند نمی توانند کاری از پیش ببرند. اما…

اما نسبت به خود واژه ی فریبنده و اغواگر صلح و مصالحه با مخالفان مسلح، با طالبان، با گروهک های تروریستی بالا شده بر کوه ها و با غارتگران سرمایه های ملی تا پیش از امروز باور ملی و عزم عمومی برای درک خرافی و پوچ و مجازی بودن آن وجود نداشت تا اینکه به 21 سپتامبر 2015 رسیدیم و خرسندیم که سرانجام روز جهانی صلح گرامی داشته نشد!