23 حوت 1393 - یادداشت
حامد کرزی از پروسه صلح با طالبان ابراز نگرانی کرده است. وی همچنین نگرانی خود را از سپردن شش افسر برای آموزش به پاکستان ابراز کرده است. وی پاکستان را در وعده های صلح صادق نمی داند و این همه نزدیکی به این کشور را جایز نمی داند.
عبدالحفیظ منصور عضو مجلس نمایندگان در برنامه «فراخبر» گفت: نمی خواهم حرفهای حامد کرزی را تکرار کنم چرا که بسیاری از حرفهای موجود ناشی از سیاست های ایشان بوده است. من هم همان نگرانی هایی را که وی در مورد ارتباط با پاکستان مطرح کرده است، دارم. ما نمی دانیم که دولت افغانستان چه چیزی بیشتر از یک سال قبل و دوسال قبل دارد که انتظار دارد پاکستانی ها به صورت معجزه آسا به افغانستان کمک کنند و با طالبان صلح کنند و برای تامین امنیت در افغانستان جدی عمل کنند.
وی این امیدواری زیاد به پاکستان را در همه روسای جمهور دیده و اظهار کرد: دو نکته بسیار مهم است. دولتمردان افغانستان در سالهای آخر در دوره آغازین کارشان با خوش بینی کار خود را آغاز می کنند، استاد ربانی در ابتدای ریاست جمهوری این ذوق زدگی را داشت، هم چنین بعداز آن کرزی هم فکر می کرد که استاد ربانی کاری نمی توانست و حالا وی می تواند افغانستان را گل و گلزار کند. در همان ابتدا هم با پاکستان رابطه خوبی برقرار کرد و طالبان را برادر می خواند اما حالا به این نتیجه رسیده است که اعتماد به پاکستان فایده ای ندارد.
منصور در ارتباط با تغییرات اخیر پاکستان گفت: حالا هم اگر اشرف غنی بر روی روابط خوب با پاکستان مصر است. باید بگوید چه چیزی پاکستان را زیر فشار بیشتر قرار داده تا او بیاید به صلح و امنیت افغانستان علاقه مند شود. پاکستان می بیند که نیروهای خارجی ای که از دولت افغانستان حمایت می کرده اند کاهش یافته است، کمکهای مالی به افغانستان کم شده است. پاکستان به عنوان یک حلقه تروریست پرور دیگر زیر فشار جامعه بین المللی نیست، بعد از انتخابات اخیر ریاست جمهوری افغانستان، پاکستان از حمایت وسیع انگلستان و کشورهای عربی برخوردار شده است و فعلاً پاکستان با وضعیتی به مراتب بهتر از گذشته قرار دارد. در تنگنا نیست که به کسی امتیاز بدهد. اگر تغییری در پاکستان آمده این ها است.
وی در ارتباط با نگرانی ها برای صلح با پاکستان عنوان کرد: نگرانی ها این است که موضوع صلح و دوستی یک شعار است. هیچ کسی منکر این نیست که ما به صلح نیاز مندیم اما سوال این جا است که این صلح به چه قیمتی است؟ هر روزی که اردوی ما از داشتن سلاحهای سنگین محروم شوند به منافع ملی صدمه می زنیم وبه پاکستان کمک می کنیم. از سوی دیگر این همه تارهایی که بین کشورهایی مثل هند و افغانستان بافته شده بود حالا گر بگسلد دیگر به آسانی ترمیم نمی شود. چرا این صلح ربط به این دارد که ما روابط مان را با هند قطع کنیم؟ امثال کرزی و من و مردم حق دارند که به خاطر این صلح نگران باشیم. افغانستان در حال حاضر در حال دادن امتیازات یک جانبه است که به پاکستانی ها داده می شود.
این نماینده مجلس پروسه صلح را پروسه ای ملی خوانده و گفت: صلح و صلح دوستی از دیر زمان یک پروژه دولتی نبوده است. بلکه به عنوان یک پروژه ملی بوده است. یعنی هم دولت و هم اپوزیسیون آن را جدی گرفته اند. استدلال این است که صلح فقط به دولت مربوط نیست به همه مردم ارتباط دارد. اشرف غنی و عبدالله امروز اردوی افغانستان را از داشتن سلاح سنگین محروم کرده اند و سیزده سال کاری را که ما با هندوستان کرده بودیم به هم زده اند. دستاورد صلح همین بوده است و هیچ چیز دیگری به دست نیاورده است.
